'' Κυριακή της ανάγκης''

Μου ζήτησες....είναι η ανάγκη της θάλασσας μου.
Αρετή. Όνομα παρθένας του αιθέριου
στο φως Χαράς στο χάχανο έφηβου που έπινε και χόρευε.
Γνωρίζω το βάσανο το ψέμα σου την αλήθεια σου.
Το μέλλον το παρελθόν το δράμα σου και το κλάμα.
Σε θυσίασαν. Αγάπη των γραμμών μου και του νου..

Τι γύρευα όταν έφτασες βαμμένη απ' την ανατολή
του ήλιου με την ηλικία της θάλασσας στα μάτια;
Και με την υγεία τον ήλιου στο κορμί - τι γύρευα;
Βαθιά στις θαλασσοσπηλιές μέσα σε ευρύχωρο όνειρο
να αφρίζει τα αισθήματά του ο άνεμος;

Άγνωστος γλαυκός
χαράζοντας στα στήθια μου το πελαγίσιο του έμβλημα.
Με την άμμο στα χέρια έκλεινα τα δάχτυλα
Με την άμμο στα μάτια έσφιγγα τα δάχτυλα.
Ήταν η οδύνη.
Ο έρωτας μου. Αρετή Θυμάμαι ήταν Φλεβάρης
όταν ένιωθα πρώτη φορά το ανθρώπινο της ηδονής βάρος σου.
Το ανθρώπινο σώμα σου από πηλό
και χάρισμα όπως την πρώτη μέρα μας στη γη.

Γιόρταζαν αμαρυλλίδες - Να θυμάσαι με πόνεσες.
Ήτανε μια βαθιά δαγκωματιά στα χείλια
Μια βαθιά νυχιά στο δέρμα κατά κει που χαράζεται το παντοτινό:
Ο χρόνος ο χώρος μας και ο κήπος μας.

Τώρα θα''χω σιμά μου ένα λαγήνι αθάνατο νερό.
Θα έχω ένα σχήμα λευτεριάς ανέμου που κλονίζει.
Κι εκείνα τα χέρια σου όπου θα τυραννιέται ο έρωτας
Κι εκείνο το κοχύλι σου όπου θ᾿ ἀντηχει στο είναι μου.
Αρετή γυναίκα μάνα και φίλη μου.

Φλεβάρης 2014,Ιωάννης Εξαδάκτυλος: '' Κυριακή της ανάγκης''.