Άσε τις φωτιές του χαλασμού έξω

Έστρεψα κεφάλι ζερβά.
Άκουσα θροη σφαίρας στα φίλα του δένδρου.
Πάνω μου. Τι νόμιζα;
Το αριστερό χέρι στα μάτια. Μισάνοιχτα δάχτυλα
να ξεγελάν το ύφος του θάνατου.
Τον τρόμο.
Δίπλα μου το κόκκινο ζεστό από αίμα.
Κάποιος έπεσε.
Καμία προσευχή. Κανείς εκεί.

Έσφιξα τα μάτια με όλα τα δάχτυλα.
Το μισανοιχτο της περιέργειας
ρηχής αφήγησης του χαλασμού κλειστό πια.
Δεν θα ταίριαζε σε γενιές
μελλούμενες γελαστές, ζωηρες.
Στίγματα, ηρωισμοί και το παίνεμα
δεν ταιριάζουν στο φως.
.Στην ελπίδα για μια ζωή παιδιών.

Ξύλινο πορτονι με το όρθιο ξύλινο φύλο του πεύκου.
Άφησε στο από το έξω του το αίμα του ήλιου
στο από το μέσα του σήκωσε τον κατοπινό ήλιο σου.
Δεν χρωστά στο τίποτα σου κανείς.

Και στο παραμιλητό σου σβήνε τις φωτιές
θα ρθει χρόνος που θα γιατρέψει.
Θαρθουν καιροί να κρύψεις τα παιδιά.
Άσε τις φωτιές του χαλασμού έξω από το σπίτι.

Κράτησε τα έπη σου αγκαλιά σφκτα.
Μην ξεχνάς ποτέ. Είναι ΔΙΚΑ σου.
Ίσως χρειαστούν να τα ζωστεις πάλι.
Μην ξεχνάς ποτέ τις αρμαθιές σου.
Οι σύντροφοι σου θα περιμένουν
Σε ξέφωτο νύχτας του νέου όρκου.
Για αγώνα ατελείωτο.
Το ξέρεις.

14/2/2014
ΣΥΝΤΑΞΗ: Ιωαννης Εξαδακτυλος