Η σοσιαλδημοκρατία βολοδέρνει.

Όταν εξελέγη ο Τόνι Μπλερ πρωθυπουργός, πολλοί πίστεψαν ότι η σοσιαλδημοκρατία βρήκε στο πρόσωπό του τον ηγέτη που θα την έβγαζε από την ιδεολογική και προγραμματική κρίση. Αποθέωσαν τις επαγγελίες του για μικρότερο κράτος, πανηγύρισαν για τις επιλογές του, που οδήγησαν στη συρρίκνωση των κοινωνικών δικτύων, και στήριξαν με ενθουσιασμό την απόφασή του να ξεκόψει το Εργατικό Κόμμα από τα συνδικάτα, τα οποία κατηγορήθηκαν ότι διαπνέονταν από φατριαστική λογική. Σήμερα, ακόμη και ο εμπνευστής του τρίτου δρόμου, ο εμβληματικός φιλόσοφος των Νέων Εργατικών, Αντονι Γκίντενς, έχει αποστασιοποιηθεί με το βιβλίο του «Μετά τον Τρίτο Δρόμο» (εκδόσεις Πόλις).

Ανάλογες προσδοκίες επενδύθηκαν και στον Γερμανό Σρέντερ, αλλά κι αυτός απογοήτευσε, αφού έκλεισε τη θητεία του με τη γνωστή ατζέντα 2010, η οποία έστρωσε τον δρόμο στους Χριστιανοδημοκράτες.

 Στη Γαλλία ο Ζοσπέν «κατάφερε» να μείνει έξω από τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών. 

Στην Ελλάδα η περιπέτεια της κυβερνώσας σοσιαλδημοκρατίας είναι γνωστή, στην Ιταλία η «Ελιά» μάδησε γρήγορα, ενώ στη Σκανδιναβία τα κάποτε πανίσχυρα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, με εξαιρετικές επιδόσεις στην κοινωνική πολιτική, είδαν την επιρροή τους να μειώνεται θεαματικά.

Έκτοτε η σοσιαλδημοκρατία βολοδέρνει. Όπου κυβέρνησε, προσχώρησε χωρίς αστερίσκους στον νεοφιλελευθερισμό, σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις πλειοδότησε εφαρμόζοντας μέτρα που κατάργησαν πολλές κατακτήσεις του εργατικού κινήματος. Έστριψε δεξιά, τόσο δεξιά που δεν ξεχώριζε από τους άλλοτε αντιπάλους της, και εγκατέλειψε στην τύχη τους τα παραδοσιακά ακροατήριά της (εργάτες, φτωχά και αδύναμα στρώματα), προκειμένου να δελεάσει τις ανερχόμενες μεσαίες τάξεις. Βεβαίως, οι προδομένοι ψηφοφόροι της ανταπέδωσαν το χτύπημα που δέχτηκαν αποσύροντας την εμπιστοσύνη τους.